Κρανιακή Οστεοπαθητική

 

Ο W.G.Sutherland (1873-1954), ο οποίος υπήρξε μαθητής του Andrew Taylor Still (1828-1917). Σπούδασε την περίοδο 1898-1900 στο πρώτη Αμερικανική Σχολή Οστεοπαθητικής (American School of Osteopathy) η οποία σήμερα ονομάζεται Kirksville College of Osteopathic Medicine.

Ο Dr. Sutherland επικεντρώνοντας την προσοχή του στη λειτουργία των οστών του κρανίου και την έμφυτη κίνηση τους.  Ακόμη φοιτητής στην σχολή και παρατηρώντας ένα εξαρθρωμένο κρανίο, του ήρθε σαν ιδέα πως οι ραφές των κροταφικών οστών στο σημείο άρθρωσης τους με τα βρεγματικά οστά, «...ήταν διαγώνιες σαν τα βράγχια ενός ψαριού, υποδηλώνοντας μια αρθρική κινητικότητα για έναν αναπνευστικό μηχανισμό». Η εσωτερική παρόρμηση του τον οδήγησε σε πειράματα  πάνω του και στη συνέχεια σε δοκιμές στους  ασθενείς του. Η έρευνα του τον οδήγησε  στο συμπέρασμα ότι τα οστά του κρανίου κινούνται και αυτή η κίνηση συμπαρασύρει και τις αναμεταξύ τους ραφές καθώς και ότι οποιοδήποτε παρεμπόδιση αυτής της κίνησης μπορεί να συσχετιστεί με μια δυσλειτουργία. Αυτή η ρυθμική κίνηση ονομάσθηκε «Πρωταρχικός Αναπνευστικός Μηχανισμός» (ΠΑΜ). Η λέξη «Πρωτογενής» χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει κάτι σαν βασικό ή αρχικό. Η λέξη «Αναπνευστικός» αναφέρεται στον μεταβολισμό ή την φυσιολογική αναπνευστική λειτουργία. Η χρήση της λέξης «Μηχανισμός», προέκυψε γιατί το ανθρώπινο σώμα θεωρείται ένας πολύπλοκος «μηχανισμός», δηλαδή ένα σύνολο τμημάτων που εργάζονται μαζί για μια συγκεκριμένη πράξη.

Οι κρανιακοί Οστεοπαθητικοί χρησιμοποιούν μια πολύ ανεπτυγμένη αίσθηση της αφής για να αισθανθούν τις λεπτές αλλαγές της έντασης και της ποιότητας των ιστών στη ζωντανή ανατομία ολόκληρου του σώματος και να εντοπίσουν περιοχές τάσης ή δυσλειτουργία. Συχνά αισθάνεται την τάση σε περιοχές του σώματος που έχουν επηρεαστεί από γεγονότα του παρελθόντος, όπως παλιά ατυχήματα και τραυματισμοί. Το σώμα μπορεί να έχει μάθει να αντισταθμίζει ένα τραυματικό συμβάν ή τραυματισμό και ο ασθενής μπορεί να αγνοεί ότι υπάρχει κάτι λανθασμένο, αλλά οι συνέπειες μπορεί να εξακολουθούν να υπάρχουν και να σχετίζονται με τα τρέχοντα συμπτώματα.

Η διάγνωση και η θεραπεία συνδέονται στενά καθώς ο Οστεοπαθητικός λειτουργεί για να ενεργοποιήσει την έμφυτη ικανότητα του σώματος να θεραπεύσει τον εαυτό του και προσφέροντας απαλή και ειδική υποστήριξη όπου χρειάζεται να φέρει τους ιστούς σε κατάσταση ισορροπίας και απελευθέρωσης.

Χρησιμοποιώντας αυτή την προσέγγιση, ο Οστεοπαθητικός μαθαίνει να «ακούει» και να καθοδηγείται από την εσωτερική γνώση του σώματος για το τι είναι λάθος. Αυτό τον βοηθά να κατανοεί και να θεραπεύει την αιτία των συμπτωμάτων, ώστε να μειώνεται η πιθανότητα επιστροφής των συμπτωμάτων στο μέλλον.

 Ποιοι ασθενείς ή καταστάσεις μπορούν να θεραπευθούν με Κρανιακή Οστεοπαθητική;

Η κρανιακή Οστεοπαθητική είναι μια ήπια, ασφαλής και αποτελεσματική προσέγγιση για τη θεραπεία ενός ευρέος φάσματος προβλημάτων σε ολόκληρο το σώμα. Αυτή η προσέγγιση είναι ένας τρόπος «παρατήρησης» του σώματος και όχι ένας τύπος τεχνικής και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κάθε ασθενή. Είναι ευρέως γνωστή για τη θεραπεία σε βρέφη αλλά είναι εξίσου αποτελεσματική για τα παιδιά, τους ενήλικες και τους ηλικιωμένους. Σε οποιαδήποτε Οστεοπαθητική θεραπεία, συμμετέχει όλο το σώμα και σημειώνονται συχνά βελτιώσεις σε πολλούς διαφορετικούς τομείς. Για παράδειγμα, δεν είναι ασυνήθιστο τα πεπτικά προβλήματα να επιλύονται όταν αποκαθίσταται η μυοσκελετική δυσλειτουργία στη σπονδυλική στήλη ή η λεκάνη.

 Ο Οστεοπαθητικός θεραπεύει τον ασθενή όχι το σύμπτωμα...

Ο Οστεοπαθητικός αναγνωρίζει τα συμπτώματα του ασθενή, συμπεριλαμβανομένων του πόνου, του στρες ή των συναισθηματικών προβλημάτων. Κατά τη θεραπεία, διερευνά και θα θεραπεύει περιοχές της δυσλειτουργίας που άποψη ανατομίας και φυσιολογία μπορεί να συνδέονται με οποιαδήποτε από αυτές τις περιοχές. Οι ασθενείς συχνά αναφέρουν βελτιώσεις σε πολλά διαφορετικά επίπεδα μετά τη θεραπεία.

 Τι νιώθει ο ασθενής κατά τη διάρκεια της θεραπείας;

Η θεραπεία είναι πολύ ήπια και χαλαρωτική. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, μερικοί άνθρωποι βιώνουν  αισθήσεις, όπως ήπια ένταση, πόνο ή ευαισθησία που εξαφανίζονται σταδιακά, ή αισθήματα ζεστασιάς και χαλάρωσης. Άλλοι άνθρωποι δεν αισθάνονται κάτι κατά τη διάρκεια της θεραπείας, αλλά αισθάνονται πολύ διαφορετικά αργότερα. Οι περισσότεροι άνθρωποι χαλαρώνουν βαθιά κατά τη διάρκεια της θεραπείας και δεν είναι ασυνήθιστο ακόμα και να κοιμηθούν.